"Miłość jest zawsze nowa. I bez względu na to, czy w życiu kochamy raz,

 dwa czy dziesięć razy, zawsze stajemy w obliczu nieznanego. 

Miłość może nas pogrążyć w ogniu piekieł  albo zabrać do bram raju - 

ale zawsze gdzieś nas prowadzi." - Paulo

Coelho

 

Szesnastoletnia dziewczyna siedziała na grobie swoich rodziców gorzko płacząc. *Dlaczego mi to zrobiliście, co?! * powtarzała w myślach. Kiedy okazało się, że jej rodzice jadąc z pracy do domu wjechali pod koła ciężarówki zamknęła się w sobie i nie mogła przestać płakać nocami. Została całkiem sama. Nikt i nic nie mogło jej pomóc. A może jedna osoba.. Była to jej najlepsza przyjaciółka Melanie. Dogadywały się jak nikt inny. Czasami były między nimi sprzeczki, ale po niedługim czasie znów chodziły razem na wieczorne spacery po rodzinnym mieście. Rose została sama w wielkim domu bez opieki, miała iść do domu dziecka, co dla dziewczyny było nie do przyjęcia. Jak ona Rose Smith miałaby iść do domu dziecka?! Co pomyśli by o niej w szkole. Może nie najlepsza ale za to bardzo popularna osoba. Dziewczyna  bardzo przeżywała. Spakowana czekała w salonie na kogoś kto przyjechał by po nią i odwiózł do domu dziecka, w którym miała mieszkać do ukończenia 18 lat. Zadzwonił dzwonek. Niechętnie podeszła do drzwi i ze łzami w oczach ujrzała przed sobą dość wysokiego, ale nie wyższego od niej chłopaka w lokach.
-Rose? Rose Smith? - zapytał chłopak.
-Tak. To ja. A pan jest na pewno tym, który ma mnie odwieść do .. do  ... - i w tej chwili spadły dwie słone zły z jej oczu- do dom dziecka. - dokończyła.
-Nie. Jestem Harry Styles i przyjechałem po Ciebie, słońce. - odpowiedział z nutą smutku w głosie lokowaty.
-Harry? To Ty jesteś moim bratem? - może zabrzmiało to trochę głupio, ale musiała się upewnić.
-Tak. To ja. Zabieram Cię do siebie. - mimowolnie się uśmiechnęła. Chłopak zabrał jej walizki, wsiedli do czarnego Porshe i odjechali.
_______________________
Mamy prolog. I jak?! / ~Patty.